Hoe moeilijk kan het leren van een nieuwe taal zijn? Nou, een stuk moeilijker dan ik dacht. Engels ging mij redelijk makkelijk af en ik durf wel te zeggen dat ik vloeiend Engels spreek en dat is bijna vanzelf zo gegaan, tenminste zo voelt dat voor mij. Het was mijn plan om dat ook met de Spaanse taal zo te doen toen ik naar Málaga verhuisde. Dat viel toch tegen!
Aan motivatie geen gebrek. Ik luister naar Spaanse muziek, kijk Spaanse films en series, praat Spaans op vakantie (una cerveza, por favor) en ik wilde graag in Spanje wonen. Genoeg redenen waarom ik graag de taal wilde spreken. Ik heb op verschillende momenten een tijdje Spaanse les genomen om de grammatica te leren. Ik vind vooral groepslessen erg fijn om te volgen en na elke les voelde het alsof ik echt iets geleerd had. In het begin ging het erg snel en merkte ik echt vooruitgang in het dagelijkse leven zoals in de supermarkt of bij een restaurant. Daarna kom je op een punt dat de basis je goed afgaat, maar dat het erg lastig is om een echt gesprek te voeren met iemand. Op dat punt zit ik nog steeds.
Ik kan me ook heel erg schamen dat mijn Spaans nog steeds niet vloeiend is. Ik woon nu namelijk al een redelijk lange tijd in Spaanstalige landen. Waarom wil het nou niet lukken? Een vraag die ik mezelf regelmatig stel. Allereerst zijn mijn vrienden in Málaga voornamelijk internationaal waardoor ik in mijn vrije tijd geen Spaans hoef te spreken. Met een drankje op in de club komt mijn Spaans er vloeiend uit als ik in gesprek ben met de locals, tenminste dat denk ik op zo’n moment. De volgende dag als ik weer nuchter ben, voelt het alsof ik al mijn Spaanse kennis alweer vergeten ben. Blijkbaar zit die kennis dus wel in mij, maar iets blokkeert het. Het is dan denk ik toch onzekerheid, schaamte en faalangst waardoor ik helemaal blokkeer als ik ineens een heel gesprek in het Spaans moet voeren.
Ondertussen kan ik zo goed als alles begrijpen en lezen in het Spaans dus het is echt mijn spreekvaardigheid die achterloopt. Kortom, ik moet mezelf uitdagen en mezelf in situaties plaatsen waar het noodzakelijk is dat ik Spaans spreek. In oktober ga ik verhuizen naar de Dominicaanse Republiek waar bijna al mijn vrienden Dominicaans zijn en in plaats van alleen maar te luisteren en te lachen, ga ik dit keer ook mee in het gesprek. Er zijn genoeg kansen die ik niet benut heb (lees; ik heb 2 spaanstalige vriendjes gehad waarmee ik alleen maar Engels sprak) en deze kans ga ik wel benutten.
Ik denk (en hoop) dat ik niet de enige ben die dit ervaart bij het leren van een nieuwe taal. Weet dus als je dit leest dat je niet alleen bent en dat we vaak onszelf in de weg staan door onze angsten. Maar wij hebben wel de keuze. Kiezen we voor de angst of kiezen we voor de liefde? Ik ga kiezen voor de liefde, de liefde die ik heb voor de Spaanse taal en alle deuren die dat voor mij gaat openen. Doe jij dat ook?
